Abdelkader Benali schrijft een openhartige brief aan zijn pasgeboren dochter: over de liefde voor haar moeder, zijn blijdschap en onzekerheid over het vaderschap, zijn eigen jeugd en opvoeding volgens de Marokkaanse traditie, en de band met zijn ouders. Hij vertelt over de schoonheid van kunst, maar ook over racisme, discriminatie en geweld en probeert zo de wereld te duiden waarin zij zal opgroeien.
Uitgever: De Arbeiderspers
Magdalena
`Na mijn dood,’ zei de moeder van Maarten ’t Hart vaak, `kun je over me schrijven wat je wilt, maar spaar me zolang ik leef. Daarom heeft ’t Hart in zijn werk zijn moeder zo veel mogelijk uit het zicht gehouden, waardoor een enigszins vertekend beeld van zijn jeugd ontstond. Nadat zijn moeder in 2012 is overleden, heeft Maarten ’t Hart alsnog de wonderlijke eigenaardigheden en de onwrikbare, rotsvaste zekerheid des geloofs van zijn moeder aan een nader onderzoek onderworpen.
Kolja
Kolja is acht jaar oud en doofstom als de broers Modest en Pjotr Iljitsj Tsjaikovski zich over hem ontfermen. Jarenlang reizen ze met de jongen door Europa en bevrijden hem uit zijn isolement. Wanneer de beroemde componist onverwacht overlijdt, twijfelt Kolja direct aan de officiële doodsoorzaak. De ware toedracht wordt angstvallig verzwegen, maar stilte kent voor een dove als Kolja geen geheimen.
Geen gewoon Indisch meisje
De zusjes Sonja en Zon zijn in vele opzichten elkaars tegenpolen. Vooral de manier waarop ze met hun afkomst omgaan. Sonja is aangepast aan Holland en wil dan ook niet herinnerd worden aan haar Indische afkomst. Zon daarentegen droomt weg bij verhalen van haar vader over vroeger.
In Geen gewoon Indisch meisje laat Marion Bloem de spanningen zien tussen de Indische thuisomgeving en de Hollandse buitenwereld. Maar vooral heeft Marion Bloem met deze roman een krachtige stem gegeven aan de tweede generatie Indische Nederlanders.