Op het Amsterdamse Barlaeus Gymnasium had David Samuels verkering met Naomi, een meisje dat precies zo was als hij: verantwoorde conversatie op de champagne-tuinfeesten van de elite in Oud-Zuid. Nu is David 21 en op zoek naar wie hij is. David is joods maar door zijn zwarte haren ziet hij eruit als een Marokkaan. Hoort hij bij de witte Hollanders of bij de mensen die ze allochtonen noemen? Het is een zoektocht die even komisch wordt als tragisch, dwars door het hart van de multiculturele samenleving.
Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
Blauwe maandagen
Blauwe maandagenbeschrijft het leven van een joodse jongen, die net als de schrijver Arnon heet. Het eerste deel beschrijft zijn leven op de middelbare school, de relatie met zijn vriendinnetjes en zijn leven thuis. De mislukkingen op school, het sterven van zijn vader en het uitraken van zijn relatie worden zonder opsmuk beschreven. Het tweede deel van de roman lijkt een zoektocht naar zijn verloren geliefde. In Arnons leven keren twee elementen steeds terug: alcohol en hoeren. Hij besluit zijn verhaal met de belofte dat op zijn bruiloft de hele onderwereld komt dansen.
Pil
Een cabaretier met een depressie: je zou bijna denken dat het een grap is. Maar de depressie die Mike Boddé begin jaren negentig overviel, was beslist niet om te lachen. In Pil doet Boddé verslag van deze gitzwarte periode in zijn leven. Een boek over een totaal verlies van zelfcontrole, maar uiteindelijk ook over de helende kracht van humor en de farmaceutische industrie. Een verhaal dat Boddé móést vertellen, voor mensen met een depressie en hun omgeving, want hoewel ruim een miljoen Nederlanders last hebben van depressieve klachten, is het onderwerp nauwelijks bespreekbaar.
Wij zeggen hier niet halfbroer
Henk van Straten groeide op in Eindhoven met drie oudere halfbroers, zijn stiefvader en zijn moeder, om in de weekenden met diezelfde moeder naar zijn vader in Rotterdam te rijden. Zijn stiefvader was hem liever kwijt dan rijk, dacht hij. Zijn moeder, gevangen tussen twee mannen, was aldoor somber en vertrok op zijn vijftiende naar Curacao.
Dit is een humoristisch, schrijnend, maar liefdevol verhaal over een kind dat dacht altijd vrolijk te moeten zijn en, later, over een puber die eenzaam drugs gebruikte op zijn zolderkamertje en opging in zowel de punk- als de gabbercultuur.
Oomen stroomt over
Francine Oomen werd min of meer overvallen door een reeks overgangssymptomen, van breinblubber tot opvliegers en verzakkingen van velerlei aard. Het moeilijkst was misschien nog wel de innerlijke strijd met schuldgevoel en prestatiedrang. Over het geworstel schreef ze deze graphic memoir: een informatief, geruststellend, confronterend en oergeestig boek, dat niet alleen een persoonlijke strijd documenteert, maar ons ook de ogen opent voor een maatschappelijke kwestie.
En je ziet nog eens wat
Guusje is net klaar met de middelbare school en wil iets van de wereld zien. Maar liever niet als toerist, met een Lonely Planet in de hand en een kaki moneybelt om. Tijdens een discussie over ontwikkelingswerk neemt ze de uitdaging aan om zelf vrijwilliger te worden. Met hoge verwachtingen en weinig referentiekader vertrekt ze naar een weeshuis in Tanzania. Daar aangekomen merkt ze dat alles een stuk ingewikkelder is dan ze had gedacht. En je ziet nog eens wat is een hilarisch portret van avonturiers, hippies, christenen, feestbeesten en wereldredders die eigenhandig de wereld willen veranderen.