De dementerende moeder van Tosca Niterink doet samen met acht andere dames op leeftijd aan kleinschalig wonen achter een cijferslot, voor hun eigen veiligheid. Het is daar net Absolutely Fabulous in een bejaardentehuis: de dames proberen elkaar de loef af te steken door op te scheppen over hun nageslacht, zich mooi te maken of door het beste plekje in de huiskamer te veroveren. Met oog voor het absurde en het hilarische detail beschrijft Niterink de uitgesproken karakters van de dames en de verwikkelingen die daaruit voortkomen.
Uitgever: Uitgeverij Podium
Harem
Liam, de twintigjarige zoon van de wereldberoemde fotograaf McDonald Hope (roepnaam Mac), sluit zich op in een Zweedse boshut om zijn debuutroman te schrijven. Hoofdpersoon is zijn vader, die zelf nooit veel heeft losgelaten over zijn flamboyante verleden. Aan de hand van foto’s, geruchten en gesprekken komt Liam tot een wervelend verhaal over Mac en zijn Amsterdamse jeugd, een Zweedse punkband, de uitspattingen op de Melkerij, het tragische lot van zijn beste vriend Hampus en uiteraard zijn legendarische harem. Harem is een roman over liefde, vaderschap en de kracht van het woord.
Monica, mijn vader
De vader van Maaike Sips ging in 2012 met pensioen en nam meteen afscheid van zijn bestaan als man. Opeens was daar Monica. Monica had haast, ze was als de dood dat ze als man haar graf in moest. Maaike kreeg geen kans om afscheid te nemen van de man die ze veertig jaar als haar vader had gekend en bleef zitten met veel vragen. Waarom was Monica pas zo laat uit de kast gekomen? Hoe had ze het volgehouden om bijna zeventig jaar een mannenrol te spelen? In Monica, mijn vader duikt Maaike Sips in het verleden van haar vader om die nieuwe vrouw in haar leven met terugwerkende kracht een geschiedenis te geven.
Het zijn net mensen
Vijf jaar lang was Joris Luyendijk correspondent in de Arabische wereld. In Het zijn net mensen probeert hij de kloof tussen wat hij als correspondent met eigen ogen zag, en wat hij daarvan kon laten zien op radio, tv en in de krant te dichten. Met pakkende voorbeelden en vol humor legt hij uit waarom nieuwsmedia slechts een klein deel van de werkelijkheid kunnen weergeven en waarom het voor Westerlingen zo moeilijk is om iets van het Midden-Oosten te begrijpen.
Muidhond
Bij gebrek aan bewijs is Jonathan vrijgesproken van een zedenmisdrijf met een kind. Hij trekt weer in bij zijn astmatische, gelovige moeder die in een kustdorp woont. Jonathan is vastbesloten niet weer de fout in te gaan. Hij laat de hond uit, verzorgt zijn zieke vis (een muidhond) en werkt gedisciplineerd aan de oefeningen die hij van de gevangenispsycholoog heeft gekregen als voorbereiding op een tbs-behandeling. Zijn routine en vastberadenheid worden aan het wankelen gebracht door het tienjarige buurmeisje, dat uit eenzaamheid en een gedeelde dierenliefde steeds zijn nabijheid zoekt.
Ik was een van hen
In 2013 verhuisde Maarten Zeegers met zijn Syrische vrouw Sarah naar de Haagse wijk Transvaal. Al snel bleek dat hij niet welkom was in de gesloten moslimgemeenschappen. Hij zag maar één mogelijkheid: zich voordoen als moslim. Zijn nieuwe identiteit opende een wereld waarin maar weinig Nederlanders thuis zijn.
Alleen met de goden
Op een avond ziet de elfjarige Aaron Bachman een man roerloos in de deuropening liggen. Zijn vader staat er met gebalde vuisten naast en brult dat Aaron naar de huiskamer moet gaan. De vader belt de politie en geeft zichzelf aan. Zo opent deze coming-of-age roman, die zich afspeelt in een rauw en armoedig milieu. Alex Boogers laat al zijn thema’s samenvloeien: verstoorde familierelaties, liefde en verlating, vechten om te overleven en schrijven om te groeien.
De thuishulp
Als haar werkgever failliet gaat, besluit Jet Berkhout aan de slag te gaan in de thuiszorg. Voor maximaal twee maanden, om de rekeningen te kunnen betalen en intussen een ‘echte’ baan te zoeken. Een jaar later werkt ze er nog. Bij het echtpaar dat haar steevast in pyjama ontvangt en op het boodschappenlijstje slechts sigaretten en zuurtjes noteert. Bij de man die steeds koffie met haar wil drinken terwijl het stof duimendik op zijn tapijt ligt. Bij de bejaarde vrouw die er heimelijk een minnaar op na houdt. Bijzondere inkijk in de schrijnende en soms hilarische situaties achter de Nederlandse voordeuren.
Paniekspinnen
Bibian Harmsen overleed in de zomer van 2012 aan alvleesklierkanker. In Paniekspinnen schrijft ze aangrijpend en met bijtende humor over de oncoloog in het ziekenhuis, het kiezen van een grafkist, pijnlijke gesprekken met een nietsvermoedende kapper over haaruitval en over de schrijnende relatie met haar ouders. Maar ook het gezinsleven dat gewoon doorgaat komt aan bod: liedjes zingen met haar kinderen, uitstapjes maken, Sinterklaas vieren en eigenlijk `heel gelukkig zijn, afgezien van die pancreaskanker dan’.